Uzun bir süredir hayatım konusunda çeşitli betimlemeler yapıyorum. Yaşadığım bu süreci (hayatımı) benzttiğim nesnelere, somut ya da soyut tanımlara, duygulara vs vs. baktığımda kendimi anlamsız bir bunalımın ve üzüntünün içine sürüklediğimi gördüm ama asıl şaşırdığım şey bütün bu olumsuzluların içine kendimi atabilcek cesareti nereden bulduğumdu. "Sevmek"... Belki de verilebilecek en basit aynı zamanda da en güçlü cevaptı. Sevda diye çıkılan bu yolda bir son vardı elbette. Bu son neden mutluluk olmasındı. Bir işe başladığımda, özellikle de inanarak başlıyorsam bütün olumsuzlulara katlanabilirim diye düşünüyordum. Sonra oturup tekrar kafa yordum bu olumsuz şeyi ben var etmiştim ve kendi mutsuz dünyamın tanrısı olmuştum. O halde dedim ki, sevmek geçiyorsa bu yazının içinde baştan yaratalım şu dünyayı.... Birde ne göreyim o karamsar duygular silinirken yeni doğan bu eşsiz duygumuzun adı AŞK oluverdi. Aşk olsun sana dedim kendime karşılık buldum sonunda =) hani o işine geldimi atlı koşturuyormuşcasına peşinden akıp giden zaman kafasına estimi tıngır mıngır sallanan zaman insanı yaşlandıran yoran o zaman var ya o zaman doğru bir bekleyiş sürecine dönüştü. Beni anlayan bir adam sundu yüreğime biz masalımızın adını koymadık çünkü masalımız bize ismini bağışlar diye düşündük. Birbirini gören iki gözün özgür bakışları var ufka bu aşkın içinde. Bal-kaymak tadında dünya bize. Korkmadık tattık ucundan biraz lezzetine vardık yavaş yavaş çiğnedik lokmaları çünkü koşmamıza gerek yoktu biz kelebeğe bakıp sadece ömrünü görenlerden değildik. Biz gözlerimizi kapatıp hayale yolculuk yapan kaşifleriz.Arada alıp bu bedenlerimizi, zihinlerimizi sessizliğe kaçırırız. Gözlerden başlayışlar ellere uzanışlar koklayışlar ahh ahhh, bakıp bakıp iç çekişler neler nelerrr =) ismini taşıyan rüzgarlarla içimdeki tek kavga. Her şey kıvamında o yüzden bunun tadı bir başka. Beklenti yok olması gerekenler ortada kurallar yok biz olmak demek kişiliklerden vazgeçmek demek değil. Biz olmak demek bende onu onda beni sevmek demek. Hem sevgilim diyor ki yaşamaya varım ben nefesimiz yettikçe yetmediği yerde buluşalım gökyüzünde. tek nefes tek soluk hepsi ucan bir halının üstünde tek bedende. kalbime yanaşan dilini seveyim..uzun lafın kısası gönüller mücevher olunca aşklar böle bal kaymak tadında olurmuş...
